Verdrietig over de kraaien van zonet stapte Indra weer op zijn olifant. Waarhéén liet hij aan hem. Het dansberenpark (*), daar zou baasje wel vrolijk van worden, dacht olifant. Helaas, bij de eerste de beste beer ging het al mis: “Je lag daar zo lekker, waarom spring je op, wat huppel je vreemd, het lijkt of je danst”, vroeg Indra hem, een beetje geschrokken ook.

“Jij die alles ziet, weet dat niet? Als kind geroofd, door slaag verdoofd, mijn tanden eruit, ring door mijn neus, een ketting eraan, een gloeiende plaat, geen beer die dan niet dansen gaat. Nu hoeft het niet meer, ben bevrijd, maar steeds als ik schrik dan dans ik weer.” ... Wereldwijd werden dansende beren bevrijd, Indra wist het weer ... Warempel, hij knapte er van op.